Samotność autonomiczna
Gdy przechodzą koło mnie ludzie
lub siadają na parkowych ławkach
szczególnie mocno odczuwam wtedy
tą moją autonomiczną samotność.
Jak w przeżroczystej wodzie rzeki
widzę wyrażnie wtedy ich myśli
czuję ich wszystkie troski i żale
wiem kiedy są szczęśliwi, spełnieni.
Chcę momentami nie wiedzieć niczego
nie myśleć i nie czuć po prostu
i z zawstydzeniem stwierdzam po chwili
taki już jestem, inaczej nie potrafię.M.M.
- „Płonący wiatr”
- Burza w sercu