„Do Pani Poezji”
Potrzeba pisania, gdzieś drzemie w człowieku
jest niezależna od „głowy” i wieku
i czasem dobrze gdy to rymowanie
trafi na kogoś, kto lubi czytanie.
Pochylić głowę gdy ktoś coś napisze
To poetycko dogonić ciszę,
Każdy poezję nosi „we głowie”
Więc kartka, długopis to samo zdrowie
Kiedy z serducha powstaną literki,
Gdy duże serce to kłopot niewielki.
Więc piszę do Pani swe rymowanki,
nie do Matrony, ani Kochanki,
ani dlatego, że ja mam w czubie,
Piszę dlatego…. bo Panią lubię.